Je hebt wielrenners die op een rustdag het liefst helemaal niets doen en je hebt wielrenners die altijd even een rondje moeten fietsen. Ik móet helemaal niets - behalve op tijd in Perpignan voor de terugreis zijn, maar vandaag voeg ik me bij die tweede groep. Vrijdag vervolg ik mijn 'Route des Cols' over de Tourmalet. Vandaag is een soort rustdag. Op het programma? Cirque de Troumouse, Cirque de Gavarnie en met Port de Boucharo de hoogst geasfalteerde weg van de Pyreneeën. Die krijg ik alleen niet te zien.
Als je de boekjes voor wielrenners er op naleest staat overal ongeveer beschreven dat je vanaf de afdaling van de Aubisque, het beste rechtstreeks naar de Tourmalet kan gaan. Onzin. Niet laat je daarmee onderweg Borderès en de Couraduque liggen, ook pas je dan geen ruimte in voor Hautacam en Luz-Ardiden. Maar het meest zonde is misschien nog wel het overslaan van beide cirques nabij de Spaanse grens, want dat moet heel wat zijn. Dus plan ik een extra dag in om dat met eigen ogen te kunnen zien. Mijn rustdag betekent niets meer of minder dan het feit dat ik hemelsbreed geen ene meter opschiet.
Dus fiets ik donderdagochtend om iets na half tien zonder bepakking weg uit Luz-Saint-Sauveur. De eerste tien kilometer naar Gèdre gaan tegen een mooi gemiddeld stijgingspercentage van ongeveer vier procent. Na twee kilometer hoor ik dat ik niet alleen ben op deze populaire toeristenweg. "Wuh moetuh wel evuh op Hârrieh wâchtuh", briest een Hagenees in m'n nek. Ik kijk om en zie drie man in mijn wiel. Harrie volgt op tweehonderd meter. "Goeduhdag. Goedemorgen." Vriendelijk wordt er gegroet, maar heel eerlijk heb ik hier geen zin in. Arrogante Nederlanders met hun grote bek.
Blij ben ik als in Gèdre aangekomen al snel de keuze tussen Cirque de Troumouse of Cirque de Gavarnie moet worden gemaakt. Harrie en zijn maten kiezen gelukkig rechts, zodat ik volgens planning links naar Troumouse kan. Wat volgt is een adembenemende klim tot 2.100 meter hoogte. Dit gebied staat op de werelderfgoederenlijst van UNESCO en daarom moeten auto's vanaf acht kilometer onder de top betalen om door te mogen. Het is lekker rustig op de weg, alleen een Nederlands kenteken haalt me af en toe in. Stel je eens honderdduizend supporters langs de kant van deze weg voor. Nee, de Tour gaat hier nooit komen. Bau en Lau weten niet wat ze missen.
Ik heb vandaag (opnieuw) goede benen en merk in de afdaling terug naar Gèdre dat ik zin heb in de klim naar Cirque de Gavarnie. Daar schijnt het altijd druk te zijn, zoals bij de Toren van Pisa. Vooral veel restaurantjes en tentjes met goedkope souvenirs. Veel meer nogkijk ik uit naar de Col de Tentes en het de nog hoger gelegen Port de Boucharo. Nu ben ik in de Alpen al wel hoger geweest, het dak van deze Translyreneeën Tour bereiken geeft deze dag toch wat speciaals. Zowel het natuurlijk amfitheater wat Cirque de Gavarnie ongeveer is als Boucharo bereik ik vandaag niet. Ik besluit om te keren.
Eén of andere hoge Popiejopie uit het betreffende Franse arrondissement waarin ik me begeef, heeft 8 juni 2016 uitgeroepen tot nationale werk-aan-de-weg-richting-gavarnie dag. Het wegdek is er zeer slecht aan toe, dus ik kan hem geen eens ongelijk geven. Toch is het heel vervelend om iedere vijfhonderd meter stil te staan voor een stoplicht en te wachten om door te mogen. En stil staan in deze verzengende hitte van meer dan 35 graden (gemeten vlak boven het asfalt) doe ik bepaald niet uit weelde.
Welnu. Asfalt begint ook ongeveer te smelten bij 35 graden. Ik merk dat het fietsen wat stroperig begint aan te voelen. Hele lappen tarmac lijk ik op mijn smalle fietsbandjes mee te zeulen. Als ik weer eens stil sta inspecteer ik mijn materiaal. Volledig opgereden Pirelli's na een Formule 1-race zien er schoner uit. Dit gaat onmogelijk lang goed. Twee kilometer fiets ik nog door tot ik het plaatsje Gavarnie bereik en daar keer ik om. 'Fuuk Joe' met je natuurlijk amfitheater. De voertaal zal daar bovendien ook wel Nederlands zijn.
De afdaling vanuit Gavarnie gaat hard. Als niemand kijkt was ik in Gèdre mijn bandjes in een fontein. Her en der bik ik met mijn nagels wat aangekoekt asfalt los. De slicks die ik over houd zien er weer uit als nieuw, dus laat ik me in het diepe richting een welverdiend biertje in Luz-Saint-Sauveur vallen. Ik herken de tien kilometer lange afdaling niet van eerder vandaag. Er staat veel wind. Zoveel zelfs dat ik keihard moet bijtrappen om op vier procent naar beneden, de dertig per uur aan te tikken. Vermoeid bereik ik het terras. Er zit een bont gezelschap van wielrenners, maar Harrie en z'n vriendjes zitten er gelukkig niet bij. Ik bestel een halve liter Leffe. En nog één. Het leven op deze rustdag is goed.
