Zeker drie tientjes is er betaald voor afgelopen hotelovernachting. Ongelooflijk dat dit soort hotels nog bestaan, waar doen ze het van, vraag je je af. Na een relatief makkelijke of zeg goede dag fietsen, slaap ik in een Luxemburgs hotel aan de Moezel. De hoteleigenaar schrijft me 65 euro voor op papier. Op papier, want ik spreek geen Frans en hij geen woord behalve dat. Met moeite krijg ik uitgelegd dat ik mijn fiets ergens gestald wil hebben.
Als mijn velo eindelijk ergens veilig dans le garage staat, ben ik klaar voor mijn hotelkamer. Daar staat een bed en er is een douche. Daar is alles mee gezegd, maar eerlijkheidshalve gebied me te zeggen dat ik ook niet heel veel meer nodig heb. Na een fijne douche blijkt er beneden geen mogelijkheid te zijn tot het nuttigen van een avondmaaltiijd. Sterker nog, de receptie zit dicht, de deuren zijn gesloten en van de hoteleigenaar geen spoor meer te bekennen. Ik mag dan wel op de zeer populaire Route du Vin langs de Moezel zitten, ik lijk hierwel de enige gast.
Via een zijdeur raak ik buiten en bij de eerste gelegenheid die zich voordoet snel ik een barretje in. Er wordt hippe muziek gedraaid, er staat Portugees voetbal op tv en drie veel te gezette dames wachten nieuwsgierig mijn volgende move af. Ik besteleen grande bier en de enige puzza die ze hebben! In recordtempo verorber ik het bier en de pizza gaat er ook in als koek. Bij het afrekenen blijkt dat gepast te moeten. Ik laat me door een mannetje naar een pinautomaat twee kilometer verderop rijden, haal wat flappen uit de muur, rijd weer terug, betaal, en ga naar bed.
De derde dag van mijn Romeride gaat op de fiets eigenlijk heel goed, zeer voorspoedig zelfs. De twintig kilometer die ik op vrijdag was achter gebleven maak ik in het eerste uur snel goed op een geweldig stuk Vennbahn. Na Sankt-Vith moet ik dit fietspad helaas verlaten, maar gelukkig is het netwerk in Duitsland ook prima voor mekaar. Dit in tegenstelling tot de weben rondom Aachen. Om twaalf uur heb ik bijna vijftig kilometer gefietst en schuif ik binnen bij een warme bakkerij. Het broodje ei, koffie en cola doen me al weer goed.
Het tweede gedeelte van de dag gaat over erg heuvelachtig terrein, maar de bewegwijzering is zo goed dat ik nergens tijd verlies om de juiste route te zoeken. Ik maak opnieuw meer dan duizend hoogtemeters, dus al met al zijn die etappes van honderdvijftig kilometer bepaald geen kattenpis. In Irrel is het zwaarste werk gedaan. Ik improviseer een ravitailleringsplek bij de plaatselijke Aldi en kan buiten zelfs genieten van de zon! Nog dertig kilometer trappen ongeveer, alleen blijk ik buiten de Moezel te hebben gerekend.
Bij het verlaten van Irrel fiets ik eerst ongeveer drie kilometer de verkeerde kant op voordat ik erachter kom dat ik niet rechts, maar links moet. Op links is een Umleitung van kracht die ik negeer. Dat pakt goed uit, want ik kan de overkant van een watertje bereiken via een loop- fietsbrug, daar waar auto's echt niet verder kunnen. Ik kom bij een grotere rivier aan waarvan ik denk dat het de Moezel is. Dat blijkt later nog niet helemaal zo te zijn, maar toch. Het idee geeft me goede motivatie, ik ben er bijna.
Het is ongeveer twintig kilometer kronkelen langs de rivier voor ik werkelijk bij de Moezel ben en ik de oversteek naar Luxemburg kan maken. Daar is het nat. Het heeft er overduidelijk geregend, al wordt hemelwater mij dit keer bespaard. Het is niet zo dat ik lekker in het zonnetje kan fietsen, maar het gaat niet verkeerd. Google zegt me ondertussen dat de afstand tot mijn hotel nog tien kilometer is, maar als je gewoon de Route du Vin volgt (lees: de Moezel) doe je daar nog wel twintig kilometer over. Zo gezegd, zo gedaan: om zes uur ben ik over.