Drie voor mij nietszeggende cols op een overgangsetappe weg uit de Dolomieten, terug richting Oostenrijk. Ik sta zaterdag niet te springen om tachtig kilometer weg te trappen, voor een groot gedeelte langs een drukke weg en daarna door verlaten gebied. Ik kom dan ook maar moeilijk uit bed, ik treuzel bij het ontbijt, en klik pas om half tien de pedalen onder. Een lastige start, zou Mollema zeggen, maar wie van tevoren wilde plannen maakt moet niet gaan zitten zeuren. Want deze simpele overgangsetappe maakt onderdeel uit van een groter geheel.
Om toch nog enige duiding bij die eerste tachtig kilometer te geven, rijd ik zaterdag van Auronzo di Cadore naar Sutrio in oostelijke richting. Het gaat de hele dag zowel bergop als af en als ik aan het einde op de teller kijk heb ik meer gedaald dan gestegen. Ging het dan vanzelf? Nee. De Passo San Antonio die ik vrijwel direct vanuit het vertrek voor mijn kiezen krijg loopt gewoon tegen acht, negen procent. De Cima Sappada zeurt langer in de benen na dan gewenst en de Sella Valcada mag dan wel veel minder zwaar zijn dan de Monte Zoncolan die vijf kilometer verderop ligt, het is absoluut geen berg om te onderschatten. Doe ik ook niet. Deze etappe moest nou eenmaal gereden worden. Gewoon trappen en kilometers wegwerken. En dan daarna eventueel de Zoncolan, als hoofdgerecht. Alleen bij goede benen en moraal. Dat is het plan.
